ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﯽ ﺁﮐﺎﺩﻣﯿﮏ، ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻓﯿﻠﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ
ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺁﻥ ﻓﯿﻞ ﺭﺍ
ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻭ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ، ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎﻝ ﮐﯿﺴﺖ؟
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﻔﺘﻢ از ﺭﻭﻣﯽ، ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻟﯿﺪﻡ ...
ﺟﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ، ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ، ﭘﺲ
ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ؟ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﻣﺜﻼً
ﮐﺪﺍﻡ ﺣﺮﻑ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﺜﻼً ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻮﺳﯽ ﻭ ﺷﺒﺎﻥ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ
ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺕ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﯾﺒﺎ
ﻭ ﭘﺮ ﻣﻐﺰﯼ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻮﺩ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﺎﻭﺭ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ هست .....
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺖ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ،
«ﻣﺎ ﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻐﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ، ﭘﻮﺳﺖ (اضافات/ﻣﺎ ﺑﻘﯽ ) ﺭﺍ ﺑﻬﺮ
ﺧﺮﺍﻥ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﯿﻢ » . ﻣﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﺑﺨﺸﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺧﺮﺍﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯽ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﻭ ﭘﻮﭺ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﭼﻪ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺍﯼ
ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻠﻖ ﮐﻨﺪ؟ ﻣﻮﺳﯽ ﺍﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﺎﯼ ﺍﻟﻠﻪ؟ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﻮﺳﺎﯼ ﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﻨﺶ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺧﺮﺍﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ
ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﻮﺳﺎﯾﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻧﯿﭽﻪ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﺭﺍ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ، ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻓﺮﯾﺪ . ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻭ ﺯﺭﺗﺸﺖ گویی ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ
ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ؟....
ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺎﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ
« ﭘﺎﯼ ﺍﺳﺘﺪﻻﻟﯿﻮﻥ ﭼﻮﺑﯿﻦ ﺑﻮﺩ، ﭘﺎﯼ ﭼﻮﺑﯿﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﯽ ﺗﻤﮑﯿﻦ ﺑﻮﺩ» ،
ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻧﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻫﻢ ﺳﻨﺦ ﺑﺎ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻧﯿﭽﻪ ﺍﺳﺖ، ﻧﯿﭽﻪ ﻧﯿﺰ
ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﯿﻢ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ
ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ
ﮔﻮﺵ ﮐﻨﯿﺪ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻗﺮﺁﻥ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﺑﻪ
ﺷﺘﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﺘﺮ (ﺍﻟﻠﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﺮﺏ ﺍﺳﺖ ﻓﮑﺮ
ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺷﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ، ﻣﺜﻼً ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻟﻔﯿﻦ )، ﯾﺎ ﺑﻪ
ﺍﺳﺘﺪﻻﻟﻬﺎﯼ ﻏﺰﺍﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﮐﺎﻓﺮﻧﺪ ! ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ
ﺭﯾﭽﺎﺭﺩ ﺩﺍﻭﮐﯿﻨﺰﯼ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، چراکه ﻋﺮﺻﻪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ
ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺴﺦ ﺗﺤﺮﯾﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ مذاهب ﺑﻮﺩ .
ﺑﺠﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﺎﺭ، ﻣﻮﻟﻮﯼ به ﺫﻫﻦ ﯾﮏ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﮐﻪ
خیال می کند ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﺳﺖ، می آموزد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ
ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﺳﺖ......
ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﮐﻪ بعضی ﺍﺯ ﻫﻤﻔﮑﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻧﮑﺮﺩ بلکه ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻧﻮﯾﻦ ﺧﻠﻖ ﮐﺮﺩ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺮﻭﻗﺖ
ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺑﮑﻨﯿﻢ، بهتر ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ
ﺭﺍ ﺟﺎﯼ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﻢ، ﻣﻮﻟﻮﯼ ﯾﺎ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺳﻂ
ﯾﮏ ﻣﺸﺖ جاهل ﻣﺜﻞ ﺣﺰﺏ ﺍﻟﻠﻬﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺣﻼﺝ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺁﻭﯾﺨﺘﻪ ﯾﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ
ﺍﺑﻦ ﻣﻘﻔﻊ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ
ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ، ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﺎﺷﺪﻧﯽ، ﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻧﺎﺷﺪﻧﯽ ﻭ ﺍﺑﺪﯼ
باشند، ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺸﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ
ﺁﻣﻮﺯﻧﺪ . ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯿﺸﻨﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ
ﻓﻄﺮﺕ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺭﺍ « ﺧﻮﺩﯼ »
ﻣﯿﺒﯿﻨﻨﺪ، ﺣﺘﯽ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎ.
ﭘﺪﺭ ﻣﻦ، ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻦ، ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ، ﻭ ﺁﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ
ﻧﺎﺩﺍﻥ، ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺭﺍ کمی ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﺭﻭﺯﯼ ﻣﻮﻟﻮﯼ فرزندان شان ﺭﺍ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﺮ ﻣﻮﻟﻮﯾﺴﺖ .
ﺍﺻﻮﻻً ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻥ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﯽ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺁﻣﻮﺧﺖ، ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ
ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ انسان ﺁﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺯﻭﺍﯾﺎﯼ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﯾﮏ ﻣﺜﻠﺚ 180 ﺩﺭﺟﻪ
ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺜﯿﻞ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ
اشخاص ﺁﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ قرار نیست باورهای تو به زور به بقیه قبولانده شود.
ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻭ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﻗﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ
ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺎ ﺑﻨﯿﺎﺩﮔﺮﺍﯾﯽ ﺩﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﺮنمی ﺘﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪ
ﺍﯾﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺎ، ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﺍﻧﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ،
ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ مذهب ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﺑﮑﺶ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﮐﻦ ﻭ ﮐﯿﻦ
ﺑﻮﺭﺯ، ﺑﻪ ﺑﺸﺮ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ، ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ، ﻣﺪﺍﺭﺍ ﮐﻦ ﻭ
ﺣﺘﯽ ﺑﺮﻗﺺ ! ﺁﻧﻬﻢ ﺑﮕﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺎﺷﺪﻧﯽ ! ﺑﮕﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺯﻫﺎ
ﺭﺍ ﺗﺎ ﻧﺎﮐﺠﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﺩﻧﯿﺎ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﻮﻟﻮﯼ
ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻡ .....
ﺁﯾﺎ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ
ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯾﻢ؟ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﻪ
ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﺩ، ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ.....
ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﻟﻮﯼ
ﺷﻮﯾﻢ ! ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﮐﻨﯿﻢ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻫﻞ
ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺍﺳﺖ، ﺍﻗﻠﯿﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭ
ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ،.....
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺍ ﻭ ﻋﻤﻞ ﮔﺮﺍﯾﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ
ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ مذهبیون ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻧﮕﺮﺍ ﻭ
ﺧﺮﺩﮔﺮﺍ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ به ﺁﻧﻬﺎ گفت ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﯿﺮ
ﻧﻤﯿﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﺷﻮ ﻭ ﺍﯾﻦ طرز فکرت ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻓﺮﻭ ﻣﮑﻦ . ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ، ﺧﻮﺵ ﺁﯾﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﭼﻨﯿﻦ
ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺁﻓﺮﯾﺪ (ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ شاید ﻣﻼﯾﺎﻥ و شیوخ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺎ
ﻋﺮﻓﺎﻥ واقعی و طریقت عرفانی ﻣﺨﺎﻟﻔﻨﺪ) ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﺪ ﻭ ﯾﺎﻫﻮ ﯾﺎﻫﻮ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﻪ
ﻣﯽ ﺁﯾﺪ آدم وار ﻣﯿﺮﻭﺩ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﺩ ﺧﺎﻧﻪ، ﺳﺮ ﺭﺍﻩ
ﻫﻢ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ .......
البته لزومی ندارد ﺷﺒﯿﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻮﯾﻢ، ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ
ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﻗﺮﻥ ﻣﺎ
ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﭘﺮﺩﻩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ،
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﻮﺍﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ کمی مطالعه کرده و یا حداقل ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺩﻭ
ﺩﻭﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭﺗﺎ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ، ﭼﻨﺪﺍﻥ ﭘﯿﺮﻭ ﻭ ﻣﻘﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ، ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﺪ، ﺳﺒﮏ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﺪ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﯾﺪ ﻭ
ﻣﺮﺍﺩﯼ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻧﯿﺰ ﺷﺎﯾﺪ ﻭﺑﻼﮔﻨﻮﯾﺲ ﻣﯿﺸﺪ .....
..................
به دیگران هم بگویید